Gespannen kijk ik naar de deur waar ik voor sta. Op het moment dat mijn hand naar de klink ga hoor ik de stem van Esther. Zij is mijn levenspartner en hoog zwanger. Eenmaal binnen kijkt ze me heel snel aan, maar draait zich weer terug naar de verpleegster. Ze vergelijkt zichzelf met de koningin en eist een ruggenprik. ‘De pijn is ondragelijk,’ schreeuwt ze de verpleegster nog na. Een uur later komen we weer terug. Een verpleger duwt haar bed weer tegen de wand aan en verdwijnt. Meteen komt er een glimlach op haar gezicht. ‘De koningin een prik, ik ook een prik,’ zegt ze. ‘Ik ben niets minder dan haar.’
Als de weeën beginnen doe ik een stap naar achteren. Het persen gaat moeizaam en de leerling verpleegkundigen die plaats hebben genomen leren er meteen een paar scheldwoorden bij. Uiteindelijk komt onze dochter ter wereld. Een klein wonder met heel veel haar. Het staat alle kanten op en het geeft haar iets van een klein aapje. Voor ik het in de gaten heb duwt iemand me een schaar in de handen. Ik mag de navelstreng doorknippen. Voor ik kracht zet kijk ik naar de puinhoop die de bevalling heeft achtergelaten. Na de knip stel ik mezelf de vraag of onze seks ooit nog hetzelfde zal zijn.
De volgende morgen rijden we vol trots met onze dochter Bobbie naar huis. Een schoonheid dat zeker welkom in onze wereld is. Eenmaal thuis start er voor Esther een nieuw leven. Vol overgave begint ze aan haar moederrol. Voor mij verandert er niet zo veel. In het weekend naar de kroeg met mijn vrienden en doordeweeks geld verdienen op de vrachtwagen.
Het is vier jaar later en ik sta weer in het ziekenhuis. Als ik de deur open naar haar kamer kijkt Esther me meteen op een vervelende manier aan. Ze gaat vandaag bevallen van onze zoon en ik hoop dat daarom haar blik zo vijandig is. ‘Heb je gedronken?,’ vraagt ze pinnig. Voor ik antwoord kan geven gaat ze door met praten. ‘Je bent nog half bezopen. Ik lig in het ziekenhuis en jij gaat met je vrienden naar de kroeg.’ Ik wil antwoord geven, maar besluit toch te zwijgen. Misschien had ik eerder naar huis moeten gaan, maar omdat onze dochter bij haar ouders was heb ik van die optie geen gebruik gemaakt. Een bed dat me aangeboden wordt, omdat de bevalling nog wel even kan duren wimpelt Esther op een felle manier af.
De bevalling verloopt iets beter dan de eerste en uiteindelijk komt onze zoon Donnie ter wereld. Dit wonder is, in tegenstelling tot zijn zus kaal. Hij heeft in het vruchtwater gepoept en ziet er uit als een groen monstertje. Als de zuster hem in mijn handen wil drukken bedank ik vriendelijk. Een fout die Esther me vandaag de dag nog steeds kwalijk neemt. Hij heeft ondanks het ontbreken van haar, wel een gelijkenis met zijn zus. Het bed is één grote bende. Aan seks denk ik voorlopig maar niet.
De volgende dag rijden we trots met zijn drieën naar huis. Ook dit prachtige wonder is welkom in onze wereld. Eenmaal binnen begint voor Esther de moedertaak om voor onze twee kinderen te zorgen. Voor mij verandert er weinig. Ik ben veel onderweg met de vrachtwagen naar het buitenland. Als ik thuis ben ga ik regelmatig met mijn vrienden een biertje drinken in de plaatselijke kroeg.
De jaren verstrijken en de kroeg zie ik al heel lang niet meer. De kinderen zijn jaren geleden uitgevlogen en ieder heeft zijn eigen leven. Bobbie is uitgegroeid van het aapje tot een mooie vrouw met een eigen wil. Donnie is uitgegroeid van het groene monstertje tot een knappe jonge man die nieuwsgierig is naar de wereld. Esther heeft het goed gedaan. Omdat ik weet dat ze door mijn werk er vaak alleen voor stond, kan ik niets anders zeggen dan dat ik trots op haar ben. Twee kinderen opgevoed die zeker een meerwaarde zijn binnen deze maatschappij.
Vandaag 20 augustus 2024 breekt er een nieuw tijdperk voor ons aan. Het is iets bijzonder waar Esther en ik al maanden naartoe hebben geleefd. We staan na een hele lange tijd weer op de kraamafdeling. Achter de gesloten deur ligt onze dochter. De bevalling is gelukkig achter de rug en ze heeft een gezond meisje op de wereld gebracht. Als we de deur openen voel ik me nog een vader, maar ik weet dat als ik die drempel over stap ik ook een opa zal zijn.
Als ik het kleine meisje voorzichtig overneem, merk ik dat mijn ogen vochtig worden. Tranen van geluk geeft dit mooie kleine wonder me. Terwijl mijn ogen op haar gericht blijven breng ik mijn mond naar haar rechter oor. ‘Welkom in onze wereld Lux,’ fluister ik met een trotse glimlach.