Er is een voetbalwedstrijd op de tv en ik probeer zo snel mogelijk thuis te komen. Maar de gehele weg spelen de darmen al op, zodat normaal lopen er niet meer in zit. Zenuwachtig probeer ik zo snel mogelijk de sleutel in het slot te steken. Voor ik kan draaien ben ik al binnensmonds aan het mopperen. In mijn broek is er wat gaande. Hier vindt zich een explosie plaats die behalve schaamte me ook een warm gevoel geeft. Als de deur zich opent schuifel ik meteen naar links waar zich de badkamer bevindt. Voor de badkamerdeur sluit hoor ik het commentaar van de verslaggever. Duitsland is in topvorm en maakt grote kans om deze wedstrijd te winnen. “Shit” denk ik als ik de broek naar beneden trek. Duitsland mag niet winnen!
Iedereen kent wel de vrienden of collega’s waar je af en toe een vraagteken bij zet. Als er dan iets anders op hun pad komt meteen de vriendschap laten vallen om gelukkig te zijn met hun nieuwe vrienden. Als je dan je vriendschap de revue laat passeren weet je dat er eigenlijk nooit warmte naar elkaar toe is geweest. Er altijd al doortrapte leugens waren. Maar zet je de deur ooit weer open voor hen? Daar mag iedereen zelf antwoord op geven.
In 1984 kwam ik bij de marine terecht. Een legeronderdeel waar ik nog steeds met heel veel plezier aan denk. Tijdens mijn jaren daar werd je geleerd dat saamhorigheid heel belangrijk is. Je moet er voor elkaar zijn. Want er kan een tijd komen dat iemand anders over je leven kan of moet beslissen. Maar diegene kan ook de helpende hand zijn als iets niet lukt. Omdat te bereiken moet je wel je hart open zetten. Alleen daardoor kan je liefde ontvangen of weggeven.
In de jaren bij de Marine heb ik veel gereisd, daardoor heb ik veel culturen mogen ontdekken. Net als veel marinemensen kreeg ik een plaatsing op Curaçao. Een mooi eiland in het Caribisch gebied. Nederlands grondgebied maar dan net iets anders. Omdat wij als vreemden op het eiland kwamen moesten we twee dagen verplicht naar een cursus. Die werd gegeven in het Landhuis Ascension. De leerstof ging vooral over de geschiedenis van het eiland. Hoe is het gekomen dat mensen die daar nu wonen een bepaalde afkeer hebben van de blanke. Wat er zich allemaal heeft voorgedaan voordat het zover heeft kunnen komen. Dat onze voorouders de mensen waren die ervoor zorgden dat mensen onderdrukt werden en geen eigen leven konden lijden. In plaats van je hart open te stellen en warmte uitstralen hebben we haat gecreëerd.
Als mijn termijn is afgelopen en het vliegtuig opstijgt kijk ik met gemengde gevoelens naar beneden. Een prachtig eiland waar je zeker een mooie vakantie kan beleven. Maar door de houding van sommige bewoners naar mij toe zal ik er niet snel meer naar toe gaan. Ik miste de warmte die mensen horen uit te stralen. Het maakt niet uit dat het al lang geleden is dat we ons hebben misdragen op Curaçao. Mensen vergeten het niet want haat wordt door gegeven. Dat zien we ook bij de vluchtelingen die ons land momenteel overspoelen. Door haat zijn er oorlogen ontstaan. Haat kost mensenlevens en dat is een slecht iets. Je gaat op zoek naar een oplossing. Je moet vluchten en vindt warmte in Holland. Veel van deze vluchtelingen vinden een plaats in onze samenleving, maar een aantal blijven er een puinhoop van maken. Schijnbaar voelen ze de warmte niet van ons ons land. Maar waarom wil iemand in een land leven dat je haat? Je woede voor bepaalde mensen doorgeven aan de nieuwe generatie. Zet je hart open zodat culturen samen kunnen smelten. Geef het een kans. Alleen dan kunnen we er samen iets moois van maken. Of anders doe het zelfde wat ik met Curaçao heb. Verdwijn en kom niet meer terug. Zoek naar iets anders wat je wel een warm gevoel geeft.
Momenteel is het EK aan de gang. Zoals veel Nederlanders volg ik, zoverre ik het kan met mijn werk de wedstrijden. We hopen allemaal dat Nederland wint, maar er is nog iets dat je als echte Nederlander hoopt. Duitsland moet eruit. Het is niet mogelijk dat ons buurland wint. Een Nederlander heeft geen warm gevoel voor een Duitser. Waarom dat is? Het antwoord is heel simpel ‘Haat wordt doorgeven.’
Marco van Zuijlen