Opeens klonk op de radio het liedje, Nikita van Elton John. Na het horen van de zin ‘Do you ever see the letters that I write?’ kreeg ik een ingeving en wist ik waarover mijn nieuwste boek moest gaan: Iemand die de brieven van zijn geliefde nooit had gelezen. Maar dan stel je jezelf de vraag waarom dit nooit is gebeurd. Ondertussen begonnen mijn gedachten enthousiast te zoeken naar een bruikbaar verhaal, maar het gewenste resultaat bleef uit. Totdat ik me bedacht dat iemand met een visuele beperking ook geen geschreven brieven zou lezen. Ik was er uit, mijn verhaal moest hierover gaan. Zonder enige ervaring over mensen met een beperking ging ik aan de slag.
Ook bij dit verhaal was internet met zijn oneindige bronnen mijn grote vriend. Ik verplaatste me in het hoofdkarakter Jill. Een meisje van zeventien met een visuele beperking dat openstaat voor de liefde. Tijdens de ontwikkeling van het verhaal merkte ik dat ik echt in haar huid was gekropen. Een ervaring die ik bij de vorige verhalen niet zo intens had meegemaakt.
Zoals altijd verdwenen er een hoop hoofdstukken uit het verhaal en hebben “de niet gelezen brieven” het verhaal niet eens gehaald. Omdat ik zelf zo in het verhaal zat, schreven de laatste hoofdstukken zichzelf.
Wat ik nu gecreëerd heb is iets bijzonders. Een intrigerend verhaal dat je meeneemt in het liefdesleven van Jill. Maar is het de liefde die ze verwachtte? Als plotseling de ex van haar vriend opduikt en er een paar gebeurtenissen plaatsvinden die haar bijna het leven kosten gaat ze op zoek naar antwoorden. Iedereen om haar heen zwijgt of verdraait de waarheid. Hierdoor krijgt Jill steeds meer het gevoel dat ze wegzakt in een moeras van leugens en bedrog.
Omdat ik alles wil met dit verhaal behalve beledigend zijn naar personen met een beperking zocht ik naar hulp binnen de wereld van de blinden. Gewoon de mening horen van iemand met levenservaring. Jammer genoeg bleef die hulp uit. Niemand die reageerde. Na verschillende mails naar diverse instanties en lang wachten had ik de moed al opgegeven. Na de laatste mail kreeg ik opeens een bericht terug. Twee personen wilden instappen en over het verhaal van gedachten wisselen. Hiervoor ben ik Jaap en Helma dan ook dankbaar. Samen met hun mening werden de laatste puntjes op de i gezet. Ook hebben Esther en ik naar aanleiding van dit verhaal nog een bezoek gebracht aan het muZIEum, een museum in Nijmegen. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten.
Voor iedereen die houdt van een warm verhaal met spanning en de nodige drama waar de liefde een grote rol in speelt, is dit boek een must. Een verhaal dat je inzicht geeft in alle aspecten van de liefde. Of je nu een beperking hebt of niet.
Het tweede verhaal van Marco van Zuijlen
Eigenlijk had dit mijn eerste boek moeten worden. Maar het verhaal bleef maar doorgaan. Het probleem is dat uitgevers niet zitten te wachten op nieuwe schrijvers die ver over de zeventigduizend woorden heengaan.
Door mijn onwetendheid moest ik naar een oplossing zoeken. Het verhaal moest gesplitst worden, want hoofdstukken schrappen waar veel werk in had gezeten was geen optie. Maar op welk punt ga je een verhaal in tweeën delen zonder dat dit afbreuk doet aan het geheel? Niet wetend hoe ik dit moest oplossen legde ik dit probleem eventjes naast me neer.
Ondertussen was ik al ijverig begonnen aan een volgend verhaal, ‘De Onvergetelijke Kus.’ Nadat ik deze had afgerond begon het gevecht weer, hoe ik van mijn eerste verhaal twee boeken moest maken. Na veel schuiven met woorden én het hoofdstuk waar het eerste deel mee moest eindigen aan te passen is het me gelukt. Het eerste deel van een spannend avontuur met de naam ‘Maria’ van ruim driehonderd bladzijden over twee zusjes die opeens hun vrijheid kwijt zijn. Gedwongen komen ze terecht in een strijd om weer thuis te komen. Net als mijn vorige boek ben ik de personen die me hebben bijgestaan dankbaar. Ondertussen is mijn volgende verhaal klaar. Dit is weer iets heel anders en vertelt het verhaal over een tienermeisje met een beperking dat open staat voor de liefde. Daarná staat het tweede deel van Maria gepland.
Marco van Zuijlen