Vol verbazing kijk ik naar de auto die de straat uit rijdt. Voor de splitsing zie ik aan de bewegingen dat de bestuurder twijfelt: ‘links of rechts afslaan?’ Jammer het wordt rechts, ik had jullie graag zien verdwalen in de wirwar van straatjes en doodlopende hofjes in onze rommelige wijk. Ik blijf nog eventjes op de stoep staan en moet denken aan je laatste woorden. ‘Wat er ook gebeurt, wij nemen hem nooit meer terug.’ Misschien heb ik wel een fout gemaakt door ja te zeggen. Maar ik kan het niet geloven. Mijn hele leven ben ik al omringd door honden en mijn gevoel zegt dat wij de juiste beslissing hebben genomen. Ik draai me om richting onze voordeur en zie een schim zenuwachtig bewegen achter het melkglas van de tussendeur. De halsband die je hem afnam, voor je de deur uitliep, maakte hem zo zenuwachtig. Zonder emotie in je gezicht liep je daarna met je gezin naar jullie auto toe. Daar sprak je die zin uit die nu steeds door mijn hoofd heen spookt. In je onbetrouwbare ogen meende ik een gevoel van een overwinning te zien, maar misschien verbeeldde ik het me maar en moet ik het loslaten.
Met twee handen moet ik een onstuimige hond terugduwen om ervoor te zorgen dat hij niet naar buiten kan rennen. Gelukkig zorgt geblaf vanuit het park waar wij aan wonen ervoor dat hij nieuwsgierig achter de drie kleine hondjes aanrent, richting de vijver die grenst aan onze tuin. Halverwege duiken de Shih Tzu’s aan de kant om hem erdoor te laten. Ze blijven nog eventjes staan om hem vervolgens te volgen. Stuk voor stuk zijn ze opgegroeid met een grote onbesuisde Old Englisch Bulldog in huis.
Met een kopje koffie in mijn hand ga ik op de bank zitten. In gedachten verzonken kijk ik naar buiten. Nog steeds spookt die laatste zin van de vorige eigenaar door mijn hoofd. Deze hond moet een geheim met zich meedragen, anders zeg je dit niet. Vanaf het moment dat ik je een hand gaf en in je ogen keek wist ik dat je schoonschijnend was. Na je eerste paar zinnen wist ik ook waarom je de hond kwam brengen. Je bent een narcist. Totaal geen rekening houden met een ander en al helemaal niet met een hond. Het interesseerde je niet waar deze hond terecht kwam, als je er maar vanaf was. Je had er geen besef van wat je een hond aandoet door hem uit zijn vertrouwde omgeving te halen. Zelfs zonder jullie liefde maakten jij en je gezin deel uit van zijn roedel. Niet wetend wie wij zijn heb je hem achter gelaten. Of wij het gouden mandje hadden maakte je niet uit. Deze woorden sprak je vrouw ook uit aan de telefoon.
Na de zoveelste inspectieronde door de tuin komt onze aanwinst Rover naar binnen rennen. Met zijn blik op de tussendeur gericht blijft hij stilstaan. Ik zie de verwarring weer in zijn ogen. Zachtjes spreek ik zijn naam uit waarna hij richting mij loopt. Lomp laat hij zich neervallen bij mijn voeten. Wat voelt het goed om na een jaar weer een Bulldog in huis te hebben. Hij tilt zijn hoofd iets op als ik hem begin te kriebelen in zijn nek. Ik merk dat hij iets rustiger wordt. Na een diepe zucht draait hij zich om en rolt over mijn voeten heen.
Met zweetdruppels op zijn hoofd komt mijn man weer binnenlopen. Blijkbaar lag de mand diep verscholen in onze schuur en duurde het daarom zo lang voor hij hem had gevonden. Nieuwsgierig volgt Rover iedere beweging die hij maakt. Helaas geen gouden mand bij ons, maar een houten exemplaar dat op iedere hoek is aangevreten door één van je voorgangers. Ik denk ook niet dat je je hier druk over zal maken.
De mand maakt weinig indruk, want na een korte inspectieronde laat je je weer lomp naast mij neer vallen. Met een glimlach blijf ik naar de mand kijken die er groot uitziet naast de mand van de kleintjes. Een mand gevuld met goede herinneringen, maar ook met liefde, zorg en trouw. Dingen die ertoe doen in het leven van een hond.
De volgende morgen ben ik door jouw toedoen alweer vroeg beneden. Meteen moet ik weer aan de woorden van je vorige baas denken. Misschien dat we vandaag achter je geheim komen.
Onze kinderen hebben gisteren een mooie halsband voor je uitgezocht. Omdat ik niet weet wat je gedrag buitenhuis is doe ik je aan een stevige leren riem. Voordat ik het park in loop worden wij ingehaald door een fietser. ’Goedemorgen’, roept hij naar mij. Voor ik goedemorgen terug kan zeggen ben ik met twee handen bezig om je in bedwang te houden. Vanaf een afstand hoor ik nog dat de fietser ‘sorry’ roept. Door dit voorval draai ik voor de zekerheid de riem een paar keer om mijn hand heen. De man op de grasmaaier, die in de vroege ochtend het gras in het park aan het maaien is, knikt vriendelijk naar mij. Voor ik terug kan knikken ben ik alweer bezig om je in toom te houden. Na een korte tijd komen we aan bij de weg die langs het park loopt. Het is er druk met mensen die onderweg zijn naar hun werk. Je kop draait alle kanten op en ik moet er moeite voor doen om je naast mij te houden. Bang voor de buitenwereld druk jij je schouder strak tegen mijn knie aan. Volgens mij heeft je vorige baas een belangrijk hoofdstuk in je opvoeding overgeslagen. Maar ja, die leek dan ook alleen maar druk met zijn eigen leven.
Gelukkig ben je met je twee jaar nog jong en nieuwsgierig naar je nieuwe wereld.
Samen maken wij mooie wandelingen en veel nieuwe vrienden. Maar ook vijanden, want je bent een Bulldog. Op af en toe een kleine strubbeling na gaat het goed thuis. Je wordt dikke maatjes met Joy. Het is geweldig om te zien hoe ze je af en toe corrigeert omdat je te wild bent in het spel. Ondanks de vijfendertig kilo verschil accepteer je het allemaal.
Het voelt goed om weer een Bulldog in huis te hebben. Wij worden echte maatjes. Overal waar ik ben, ben jij ook. Nieuwsgierig naar je geheim ben ik allang niet meer. Want ik heb jou en jij hebt mij.
De tijd verstrijkt en alles blijft goed gaan. Maar af en toe merk ik dat het lopen wat moeizamer gaat. Je houdt in en als we na een lange wandeling thuiskomen zie ik je urenlang niet meer. Toch een beetje bezorgd maak ik een afspraak bij de dierenarts.
Door het glas zie ik de mensen zenuwachtig worden in de wachtkamer. Er wordt geschoven met stoelen en kleine hondjes worden beschermend op schoot genomen. Op een enkeling na kijkt iedereen bang naar ons. Meteen een oordeel hebben is iets waar veel mensen goed in zijn, het is niet anders.
Na een half uur sta ik weer buiten met de riem in mijn handen. Vanaf de parkeerplaats kijk ik naar het raam waar ik je heb achtergelaten. Over een paar uur mag ik je weer ophalen, het voelt raar om zonder mijn vriend naar huis te rijden.
Samen met mijn man kijk ik naar de foto’s die gemaakt zijn. Artrose in een ernstige vorm. We moeten er rekening mee houden dat je de tien niet gaat halen. Meteen moet ik aan de woorden van je vorige baas denken. Aan de keukentafel bij ons vertelde hij een verhaal over een te lange pees in je rechter voorpoot. Misschien was hij bang dat wij erachter zouden komen dat je artrose had en je daarom wilden teruggeven. Zou dit de echte reden zijn dat ze jou zo snel kwijt wilden? Is dit het geheim dat je al jaren meedraagt? Boos door deze gedachte rijden we met een doos medicijnen weer naar huis.
Onze wandeltochten worden korter, tot het moment komt dat wij besluiten om je alleen nog in de tuin te laten. Je poot begint verder naar buiten te draaien en we merken vaker dat je er last van hebt. Vanaf een afstand zie ik hoe je door je poot heen zakt. Angstig zoeken je ogen naar waar ik ben.
In paniek probeer je weer op te staan, maar ondanks je verwoede poging lukt het je niet. Voor ik bij je ben, slaat mijn hart een keer over omdat ik je hoor piepen. Een Bulldog die piept, dan moet het echt zeer doen.
Zonder dat er gesproken wordt, rijd ik de volgende morgen samen met mijn man naar de dierenarts toe. Met je hoofd leunend op de achterbank zie ik je richting mij kijken.
Mensen schuiven in paniek weer aan de kant. Een man staat op en maakt ver in de hoek plaats voor ons. Schijnbaar is dit je plek als je een Bulldog hebt. Nadat ik de man mompelend heb bedankt nemen wij plaats en zit er niets anders op dan te wachten. Zonder dat ik me ervan bewust ben begin ik je nek te kriebelen. Hierdoor draai je je kop richting mij en nestel je dichter tussen mijn benen in. Ik probeer mijn onrust te onderdrukken omdat ik weet dat jij deze bij mij voelt.
Na twee uur staan we weer op de parkeerplaats. Achter de auto blijf ik stil staan en draai ik mijn hoofd naar het raam waar we net achter stonden. Vanaf het raam kijk ik naar de grauwe lucht die om het kille gebouw heen hangt. Alles past in het plaatje van hoe ik vandaag mijn dag beleef. Door de hand van mijn man op mijn rug word ik afgeleid. Zonder overleg pakt hij met zijn andere hand de autosleutel uit mijn hand. Misschien is het beter dat hij terugrijdt.
Thuis kijken drie kleine hondjes ons aan. Twee lopen er met mijn man mee naar de achterdeur. Joy blijft met haar grote ogen staan. Door haar nek uit te steken probeert ze om me heen te kijken. Misschien hadden we haar mee moeten nemen. Met een zucht leg ik de halsband en de riem van Rover op de tafel. Rusteloos volgt Joy iedere beweging die ik nu maak. Nadat ik haar over haar kop heb geaaid loopt ze met me mee. Met haar ogen nog steeds op de deur gericht neemt ze plaats in de grote mand. Vanaf de bank zie ik dat ze zich onrustig neerlegt met haar kop tussen de voorpoten in.
Razendsnel laat ik mijn vinger over Facebook heen glijden. Opeens druk ik op een noodoproep. Een baasje is wanhopig op zoek naar een goed tehuis voor zijn hond. Om er zeker van te zijn dat ze goed terecht komt vraagt hij er geld voor. Nadat ik het artikel helemaal heb gelezen schud ik met mijn hoofd en vraag ik me af hoeveel van deze verhalen er rondgaan op social media. Deze keer is de kat de boosdoener en moet de hond maar wijken. Misschien hadden ze wel samen gekund als je hen beter opgevoed had. Of iets beter je best zou doen om een oplossing binnenshuis te zoeken. Volgens je eigen woorden stelt het bedrag niet veel voor. Maar zou het eigenlijk niet zo moeten zijn dat jij de mensen die jouw probleem gaan oplossen betaalt in plaats van andersom? Maar zo inhalig zijn wij niet, omdat mensen zoals wij het doen uit dierenliefde. Wij de echte waarde van een hond wel weten. Zelf denk ik dat je geld vraagt uit hebberigheid omdat je een gedeelte van je verkeerde investering terug wilt.
Ik schrik als Joy plotseling overeind springt en begint te blaffen. Teleurgesteld omdat er toch niemand binnen komt laat ze zich weer vallen. Wat lijkt ze nietig, alleen in die grote mand. Een mand gevuld met goede herinneringen, liefde, trouw en zorg. Tot de dood ons scheidt, ja tot de dood ons uit elkaar haalt. Een andere optie is er niet in dit huis. Misschien moeten we deze keer de mand maar laten staan, want ik weet zeker dat het over een paar maanden weer gaat kriebelen.
☆ 16-09-2016 Rover ✝ 02-01-2023
marcovanzuijlen.nl